Citaten

Wat een prachtig werk. Fantastisch uitgewerkt mooie arrangementen en wat klinkt het goed!! Echt vak werk

Niemand minder dan Martin van de Vrugt.
……..En hij maakte diepe indruk.

Martin van de Vrugt raakt bij zijn eerste noot gelijk de gevoelige snaar. Met zijn stem en voortreffelijke gitaarspel neemt hij je mee in zijn wereld.

Dat de liedjes van Martin van de Vrugt niet de meest vrolijke deuntjes zijn is een understatement. Martin’s muziek is melancholisch, leunend op country en Americana. Zijn teksten zijn verhalend en zitten vol machteloosheid en liefdesverdriet. Het mooiste van de show was ‘If I Die Tonight’ waarin gitaar en mondharmonica de sombere melodie kleur gaven en Martin’s vocalen deden denken aan Bob Dylan

Reviews

Recensie optreden Podiumcafé Peter en Leni Steendam op 30 oktober 2015

STEENDAM – Met een vracht aan ervaring opgedaan in een muzikaal leven weet Martin van de Vrugt het publiek in Podiumcafe Peter en Leni in Steendam moeiteloos te boeien. Het risico van sleetsheid en de automatische piloot, weet Van de Vrugt met gemak te ontwijken. Er staat een man die met veel plezier op het podium staat en hoe langer hij er staat hoe meer de verhalen loskomen en de liedjes beter worden. Al in de opening ‘Your so Close’ blijkt dat hij een zoetgevooisde zanger is, maar dat prima aanvult met de felheid in zijn gitaar spel. Het eerste uitgebreide verhaal van deze singersongwriter is te horen voor ‘We Didn’t Teach our Children’ een antwoord op de Crosby, Stills, Nash & Young klassieker ‘Teach Your Children Well’. Met ‘Home to You’ en een gitaar die gelukkig zonder schade even de zwaartekracht test, sluit Van de Vrugt de eerste set af. Zijn liedjes zijn deels beïnvloed door country en folk, maar ook veel andere invloeden zijn hoorbaar. De teksten van de liedjes van de zanger uit Deventer zijn het beluisteren waard. Dat stimuleert Van de Vrugt door na de pauze een tekstprijsvraag te houden. Met gespitste oren luistert het publiek, maar het juiste antwoord wordt niet geraden, waarbij Van de Vrugt het ook wel erg moeilijk heeft gemaakt. De aandacht voor ‘Ready to be Moved’, een erg persoonlijk lied is terecht, want het is één van de hoogtepunten van het concert. Na een mooi nummer met bluegrass invloeden volgt het ander hoogtepunt. ‘If I Die Tonight’ is een nummer dat ook opgepikt is door Lorrainville en door hen opgenomen, maar Van de Vrugt heeft ook een geweldige eigen versie van het nummer in huis. Met ‘The Big Waiting’ trok hij de aandacht van Giel Beelen en ook dit nummer krijgt een fijn verhaal en aansprekende uitvoering voor Van de Vrugt met de traditional ‘The Water is Wide’ zijn bijdrage aan een geslaagde muzikale avond afsluit. Een prima degelijk concert van een gedreven singersongwriter.

Gedicht door Egbert Hovenkamp t.g.v Rondom Hunze 2010

Dan is d’r meziek
waordeur aj
opengaot
Meziek
die open döt;
de deuren
wied waogend –
klaanken sprankelnd
stem dringt deur – 
je verstilt
maor vaalt niet stil
de stilte
daolt
as het waore
um je hen
en ij d’r middenin
meziek
waore meziek
die as wat
te zeggen hef:
laot het locht
braanden
je bijlochten
op het pad naor
Örgenswaor
laot het locht
in je haart
je bijlochten
op het pad naor
WaorOjOkKomt
laot het locht
het duuster
oplössen
je bijlochten
op het pad naor
WiederMaorWeer
en de meziek geeit 
wieder
almaor wieder
dankjewel, Martin
voor sprankelklanken
voor binnenstebuitenstem
voor muziek
die openstaat

Recensie Deventer Open Podium 2010 door Alex Kühne (directeur Deventer Schouwburg)

Ik was vorig jaar al heel enthousiast over Martin van de Vrugt & Friends en je bevestigt dat dit jaar opnieuw. Je staat ontspannen, ritmisch, met een goede sound, authentiek, genietend en open op het podium. Het is bijzonder om te zien hoe je een heel eigen stijl hebt in een Amerikaanse country & western life-style achtige sfeer maar dat je daar toch heel duidelijk een eigen sound van kan maken. Met de bassist en percussionist, Hennie en Alexander, maken je een volwaardig trio. De percussionist is knap hoe hij met vier trommels zo’n diversiteit aan geluiden en ritmes weet te presenteren.
Wat ook een echte eigen ondersteuning is voor de totale sound en de bassist volgt op onnavolgbare wijze. Ik had sterk het gevoel dat jullie nu echt met zijn drieën een geheel aan het vormen zijn.
De verrassing op het eind was mooi. In een gevoelig nummer (The Water is Wide, Irish/American traditional) met de ‘Highland Regiment pipes’ ontstond een mooie combinatie tussen deze twee gezelschappen. Het tempo zakte wel iets, dat was wat jammer, maar het kan er heel erg goed bij.

Recensie “Road to Rapture” voor Lucky Dice door Rein van den Berg

Internet is een gigantisch mooi medium. Het biedt ongekende mogelijkheden, en niet alleen voor mij als consument, maar ook voor een onafhankelijke artiest zoals Martin van de Vrugt. MySpace is hierbij een uitgelezen tool voor de artiest om zich te presenteren, ideaal om voor te proeven. Op gecomprimeerde wijze zijn eenvoudig elementen toegevoegd zoals een korte biografie, foto’s, en bovendien een aantal geluidsfragmenten. Deze eerste introductie met Martin’s muziek was voldoende om te concluderen dat Nederland nog genoeg “onbekende” artiesten rijk is. Beslist niet iemand die schaamteloos alle registers opentrekt om in the public eye te geraken, maar een “slechts” een gedreven muzikant die doet waar hij het best in is. Martin gaat te werk volgens een beproefd, doch degelijk, concept. Hij schrijft werkelijk uitstekende liedjes, zingt, speelt gitaar, en blaast ongekend mooi op zijn harmonica. “C.S.N. & Y meets Toots Tielemans” was een van de eerste impulsen die ik kreeg bij het beluisteren van Road to Rapture. Waarbij een vergelijking met David Crosby waarschijnlijk het meest dicht bij de waarheid komt. Zoet? Zeker niet! Martin trekt niet wanstaltig van leer, maar weet een uitstekende luisterrijk landschap neer te zetten. Uitgesponnen semi-akoestische nummers, kabbelend, zuigen zich aan je vast en weten ongekend te boeien. Nederlandse artiesten die Engelstalig zingen overtuigen mij zelden, maar op dat punt kan ik eveneens geen negatieve kritiek geven. Deze Deventenaar tovert met zijn muzikale “Friends” werkelijk een uitgelezen project uit zijn hoge hoed. De klankkleur is opmerkelijk helder, en het niveau (zowel qua compositie als uitvoering) ligt zeer hoog. De concurrentie is meedogenloos in deze branche, maar ik hoop dat Martin van de Vrugt zich een plaatsje weet te bemachtigen op “de markt”. Martin lijkt mij een enorme doorzetter (eerste vereiste voor succes) en het lijkt me stug wanneer deze plaat zijn marktwaarde niet aanzienlijk gaat verbeteren. Hij verdient het als geen ander! “We didn’t Teach our Children” is slechts 1 van de juweeltjes, eentje die stemt tot nadenken

Recensie Deventer Open Podium zondag 8 maart 2009 door Alex Kühne (directeur Deventer Schouwburg)

Na een razend snelle ombouw en snel sound checken begon Martin samen met Alexander Klusman en Hennie van Lunteren aan een zeer bijzonder optreden op het Deventer Open Podium.
Martin heeft een fijne, warme eigen, muzikale stem. Welke helder, zuiver en verstaanbaar overkomt bij ons als publiek. De instrumentele keuze slaginstrumenten, gitaar en basgitaar is een unieke te noemen. Met name het slagwerk is zeer virtuoos en vult de composities op een hele eigenwijze aan, waarmee een eigen geluid ontstaat. Dat erg prettig is om naar te luisteren en ook bijzonder mooi is om naar te kijken, vooral hoe de geluiden, de sound, het samenspel ontstaat.
Martin is een persoonlijke zanger die je mee zuigt in zijn verhaal en die vanuit zijn eigenheid veel aandacht en attentie trekt op het podium. Alexander Klusman is bijzonder slagwerker die vanuit
verschillende ritmes, verschillend materiaal gebruik en verschillende instrumenten een mooie slagwerksound weet te maken. Hennie van Lunteren is een fantastische bassist, maar zou aan zijn performance iets meer kunnen werken, waardoor het evenwicht tussen de drie wat meer gelijk kan worden.
Twee nummers stegen boven de rest uit. Dat waren:”Count the better days”: helder verstaanbare tekst, mooie zang en in dit nummer ontstond een totaal eigen sfeer en een eigen geluid. Daardoor ben je geboeid als publiek.

“We didn’t teach our children”: een prachtig inhoudelijk nummer met een sterke boodschap en een grote emotie in het grote kader van de wereld waarin wij leven. Het is mooi om te zien hoe muziek, inhoud en maatschappij op een prachtige manier bij elkaar komen. Het nummer kent een sterk ritme, een mooie bas solo en een constante steun voor de zanger en de solo gitaar. Het bijzondere aan dit nummer is dat het lijkt dat het op het moment zelf ontstaan. Daarmee krijgt het een extra attentie waarde en een extra gevoel van attentie en actualiteit.

Recensie Deventer Open Podium 2008 door Peter Snijdewind

Het is al vaker geconstateerd. Martin van de Vrugt op een open podiumdag voor amateurs. Wat heeft die daar in vredesnaam nog te zoeken? Het is een gelouterde professional die zijn sporen in de muziek al lang heeft verdiend. En daarom was het optreden van de singer songwriter met zijn nieuwe band eigenlijk alleen maar een cadeautje. Mooi ingetogen repertoire. De extra muzikanten waar deze – van huis uit – soloartiest mee optrad waren een absolute meerwaarde. Je moet er een beetje van houden, maar de soms wat dromerige liedjes waren weer koekjes voor de ziel. Juist de afgepaste begeleiding liet het werk van Van de Vrugt nog meer uit de verf komen. Een aanwinst ook om een vrouw in het gezelschap op te nemen, want dat kun je nog meer kanten op. Dat de zangeres er nog een beetje moeite had om zich een houding te geven, valt te verklaren. Ze draait nog niet zo lang mee in dit gezelschap en als je weinig meer hebt dan een microfoon om je aan vast te houden dan sta je er behoorlijk kwetsbaar bij. Maar dat gaat op z’n best over beeld en uitstraling. Dat is na een paar optredens geen punt meer. Haar mooie heldere stem combineert erg goed met het doorleefde geluid van de frontman en dat belooft nog wat. Tja… Wat moet je er eigenlijk nog van zeggen. Het had van mij nog wel even door mogen gaan, maar een half uurtje is maar een half uurtje. Even rondkijkend in de Rentree Foyer waar het optreden werd gehouden, bracht mij tot de conclusie dat ik niet de enige was die ontzettend zat te genieten van een weldadig, warm muzikaal bad. Als deze club op toer gaat dan ga ik graag in de herkansing. En dan mogen anderen een stukkie schrijven. Ik leun achterover en heb ongetwijfeld een mooie avond.

Martin van de Vrugt & Friends concertverslag 27-10-07 (VPRO’s 3voor12 Overijssel) Folluk! – Etty Hillesum Centrum Deventer, door Alex Zwalve

De vaste Folluk! bezoekers lieten het een beetje afweten, maar gelukkig waren er de fans van Martin. Afgeladen vol was het zeker niet, maar de zaal van het Etty Hillesum Centrum was prettig gevuld.
Samen met ex-VisAge bandleden Alexander Klusman en Henny van Lunteren maakte Martin zijn reputatie als doorgewinterde, gedreven singer/songwriter helemaal waar.
Dankzij de goede akoestiek in de voormalige synagoge (en de kunde van geluidsman Cees Sterkenburg) kwamen stemmen en dus teksten uitstekend over het voetlicht, waardoor het eens temeer duidelijk werd dat Martin niet alleen wil vermaken maar dat hij vooral ook een boodschap wil uitdragen met zijn songs.
De eerste set begon hij met drie solonummers, daarna kwamen bassist Henny en percussionist Alexander erbij. Het titelnummer van zijn laatste cd, ‘Count the better Days’, kwam goed uit de verf en het nummer ‘Daddy didn’t live at all’ was aangrijpend.
Na de pauze werd de muziek afwisselender en kwam Alexander meer in beeld: hoewel de conga’s wat saai klonken was het overige percussiespel bij vlagen betoverend. Er kwam nog wat Wild
Oat-materiaal voorbij en Martin was zichtbaar in zijn element toen hij, zittend tussen zijn vier gitaren, moest bedenken met welke hij het volgende nummer zou gaan spelen: “Keuzes, keuzes!”
Het laatste nummer, ‘We didn’t teach our children’, was een heldere boodschap om meer aandacht te besteden aan het doorgeven van vanzelfsprekende zaken aan de volgende generatie.
Het was een geslaagd concert dat zich het best laat omschrijven met de termen gedreven, ambachtelijk en sfeervol.

Recensie “Count the better Days in de Backline #33 zomer 2007 Door Klaas-Jan Gräfe

Wat krijgen we nu? Bruce Springsteen meets Bob Dylan, maar dan all the way from Deventer. Althans, de eerste tonen van opener Sunligh in your Eyes doen direct denken aan deze grootheden. De sfeer die wordt neergezet is fenomenaal. Sommige artiesten weten je binnen enkele tellen te raken. Je weet niet altijd waarom, maar het gebeurt. Deze beste man uit Deventer komt zelfs keihard bij je binnen. Geen filtering, maar straight to the heart. Fantastisch. Wat een eye-opener is deze Martin.
Hij is begonnen als straatmuzikant en dat hoor je. Het is doorleeft en authentiek. Je gelooft ‘m gewoon, wat hij ook zingt. Diverse singer-songwriter wedstrijden heeft hij al gewonnen en in de Grote Prijs van Nederland reikte hij tot de halve finale.
De songs op Count the better Days zijn geschreven tussen 1983 en 2006 en vormen een prachtig, samenhangend geheel. Ook de laatste drie live nummers zijn juweeltjes. Absolute aanrader! ( J G )

Recensie Deventer Open Podium 2007 door Judith Bakker

Deventer Open Podium is een pandemonium, als ratten verklede hollende kinderen in de gang, oudere heren in uniform die met een bastuba lopen te sjouwen, keurige koren, je kunt van alles verwachten als het gaat om de Deventer amateur-scene. Van alles, behalve Martin v.d. Vrugt. Het is namelijk onmogelijk om hem als amateur te beschouwen.
Met de routine van een gearriveerde artiest, en een sterk ontwikkelde eigen stijl zet hij onverwacht een mooie, weemoedige sfeer neer. Zelfs in en uit dartelende kinderen op zoek naar hun familieleden kunnen dat niet verstoren. Een prettige, authentieke verschijning met een wat nasale stem. Zang en gitaarbegeleiding klinken professioneel op elkaar afgestemd.
Wat moet je dan nog zeggen? Misschien dit: de teksten kennen een hoog gehalte aan woestijnen, vallende sterren, tranen, regenbuien en andere desolate dan wel weemoedige beelden. “Impossible like pouring rain in the desert” bijvoorbeeld; het woord impossible is poëtisch overbodig, en twee treurige beelden in één zin is wel wat veel. Zoals Martin v.d. Vrugt zelf al zei: vrolijk zullen de liedjes wel nooit worden, maar net zoals een mandoline voor wat luchtigheid zorgt in de begeleiding, zou variatie in beeldtaal de teksten iets meer lichtheid kunnen brengen. Trouwens, dat de teksten zo goed verstaanbaar waren is een kwaliteit op zich.
Na deze mooie vreemde eend in de bijt is het weer eventjes wennen aan de rest van het Deventer Open Podium. Alsof je uit een warm badje op de koude tegels stapt.

Recensie “Count the better Days” in de Country Gazette van december 2006 door Hans van Dam

Telkens weer verrast het me dat singer/songwriters mij hun eindproduct sturen, zonder dat ik van hun bestaan afweet. Vroeger ging dat anders. We hoorden van de plannen, bleven van het vervolg op de hoogte, waren vaak bij de cd-presentatie en die kreeg vervolgens een recensie in ons blad. Tegenwoordig is het ‘bom, daar ligt-ie’. Vaak hoort men via-via dat wij weleens aandacht aan cd’s besteden. Lid van het blad, nooit geweten dat het kon, of “heb ik daar we wat aan”. Als de bespreking er is, wat men dan vaak via-via weer verneemt, dan komt zo’n recensie in het plakboek of zelfs aan de muur op het prikbord. Of dat voor de cd van Martin ook geldt is af te wachten. Persoonlijk ben ik wel blij met deze kennismaking. “Count the better Days” is een in eigen beheer uitgebracht album. Het is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen ‘award winnende album “Know/Feel” (…for outstanding bluegrass craftmanship). Er zijn dus ook awards te winnen waarvan we niet eerder gehoord hebben.
Maakt allemaal niet uit, een schouderklopje verdient Martin van de Vrugt zeker ook voor dit product. Ga er maar eens aan staan, 14 liedjes schrijven, zingen en opnemen. Daarbij enkele muzikanten vinden die meedoen en het album meer kleur geven. Gastrollen zijn er voor Hennie van Lunteren (bassist van de Deventer folkband VisAge), hij speelt hier accordeon. Mischa Lelieveld (een singer/songwriter uit Amersfoort) zingt en speelt gitaar. We horen banjo in diverse nummers en een mondharmonica die voor een folksfeertje zorgt. Over de songs, die worden goed verstaanbaar gebracht. Éen van die songs is een live opname, “Light caught in Clouds”, gemaakt tegen het inhumane uitzettingsbeleid van Rita Verdonk. Martin heeft een boeiende voordracht, hij treedt in het land vaak samen op met Mischa Lelieveld en wij kunnen de cd van harte aanbevelen aan degenen die van verhalende poëzie houden, met hier en daar een (flinke) sociaal/kritische noot.

Recensie Deventer Open Podium 2005 door Jan van de Bosch (ex-directeur Deventer Schouwburg)

Beste Martin,

Je hebt het afgelopen zondag al begrepen: ik heb genoten van je optreden. Mooie muziek, aardige teksten, goede voordracht. Een aantal woorden, die bij jouw muziek en concert passen: poetisch, relaxed, lekkere sound, verstild.

Je muziek, en daar hadden we het ook al over, deed me soms denken aan Ravi Sjankar (voor iedere gebeurtenis of dagdeel een andere raga). Net als bij hem moet je als toehoorder jouw songs over je heen laten komen en daarbij wegdromen gaat dan vanzelf.

Martin, veel succes!

Jan van den Bosch

Recensie “Know Feel” in de Backline #25 Najaar 2004 door Anja de Crom

Al na twee nummers Martin van de Vrugt snak ik naar iets vrolijks. Dan komen er dus nog tien. Bij het Bruce-Springsteen-The-River-mondharmonica-intro van Emotional Changes blijf ik hoopvol hangen. Ook dat nummer blijkt deernis, kommer en kwel. Het is allemaal degelijke songsmederij, maar je moet er wel voor in de stemming zijn want je krijgt een hoop (veelal persoonlijke) ellende voor je kiezen. Ik vind het moeilijk om te blijven luisteren, maar dat zegt misschien meer over mij dan over Martin. Als ik het dan toch doe, wordt ik getrakteerd op prachtig gitaarwerk in See how far we can Go. Maar toch, Cause the rain won’t stop this year, I’ll keep singin’ songs with a tear, zingt Martin. En zo is het maar net.

Recensie ‘Know Feel” KindaMuzik
Maurice Dielemans

Hoe kansloos ben je als muzikant als je Martin van de Vrugt heet en ook nog eens in Deventer woont? Als we even van onze vage kennissenkring uit die contreien uitgaan, dan ziet er situatie er in theorie niet erg rooskleurig uit voor zanger en liedjeschrijver Martin van de Vrugt.

Toch is onze landgenoot er mooi in geslaagd om een distributiecontract uit het Amerikaanse Statue Records te wringen, waardoor het eigen werk van Van de Vrugt wereldwijd wordt uitgebracht. Als eerste release is er Know / Feel, dat eerder dit jaar in eigen beheer verscheen.

We moeten er meteen bij zeggen dat het door de redelijke opnamekwaliteit geen plaat is waar de grote jongens van de platenindustrie in principe van wakker liggen. Van De Vrugt creëert een knusse huiskamersfeer, waarbij de nadruk van het songmateriaal komt te liggen op zijn favoriete band, het invloedrijke Crosby, Stills, Nash & Young, en de zachte muziek lichtjes rammelt.

Door alle nummers heen en vooral in de mooie stem Van De Vrugt hoor je Neil Young. Door het lichte gebrek aan een goede productie, waarin juist ook de charme van Know / Feel schuilt, blijft het over de hele linie een mysterieuze en melancholische gitaarplaat. We hopen dan ook dat hij dit zo kan volhouden in een wereld van commercie.

Voor de volledigheid melden we nog even dat de prachtige achtergrondzang in sommige nummers afkomstig is van Mischa Lelieveld en dat Know / Feel de derde soloplaat van Van de Vrugt is. Eerder verschenen Sunset Moonshine (2000) en Redux (2002) in eigen beheer.

Recensie op “Verse Noten Door Arjen Kalkman

Het eerste dat opvalt bij het luisteren naar deze volwaardige langspeler inclusief bonustracks, is de opnamekwaliteit. Geen hoogstaande productiekwaliteiten. Aan de andere kant dient wel gezegd
te worden dat de plaat in zijn geheel door Martin is ingespeeld, opgenomen, geschreven, gearrangeerd, geproduceerd en afgewerkt. Slechts een handvol mensen heeft sporadisch een bijdrage geleverd. We noemen dan Henk Jager: drums; Mischa Lelieveld: zang en Hennie van Lunteren: klarinet. Namen als Lou Reed, Bruce Springsteen, Simon en Garfunkel en Crosby Stills Nash en Young komen bij het luisteren al snel naar voren. Soms een beetje een hillbilly gevoel. De cd doet het goed bij een knappend haardvuur en een stromende regen buiten, een grauwe hemel en een enkele donderslag. Ja, dan komt de persoonlijke ellende die Martin over ons uitstort goed tot zijn recht. De liedjes zijn melancholiek en van sublieme kwaliteit. Een echte kabbelplaat. Toch bieden de drie live tracks aan het eind van de schijf weer een heel nieuwe dimensie. Is het track voor track inspelen van de songs een doodse bedoening, hier op het podium is er meer interactie en vooral live spel. Al blijft de productie wat steken bij het intieme huiskamer geluid, Martin heeft er toch maar een distributiecontract met het Amerikaanse Statue Records uit weten te slepen waardoor zijn werk over de hele aardbol uitgebracht wordt. Zo mogen we het horen. Wellicht binnenkort bij ons live te beluisteren?

Recensies “Redux” door John Denekamp in Plug en Backline voorjaar 2002

Martin van de Vrugt, wie kent hem niet? Al zo’n twintig jaar is deze singer-songwriter actief in de Deventer muziekscene, bekend van Wild Oat, Visage, zichzelf en vertolker van Neil Young songs. Deze nieuwe CD kan worden beschouwd als een soort ‘best of Martin van de Vrugt’. De veertien nummers zijn allen geschreven tussen 1981 en 2002 en geven dus een mooi beeld van zijn talent als songschrijver. De hele CD is door hem zelf geschreven, volgespeeld en geproduceerd, met recht een soloproject.
De CD klinkt schitterend, petje af voor zijn eigen down to earth productie. Het is een mooie weergave van zijn songs. De meeste songs zijn volledig akoestisch, af en toe spaarzaam aangevuld met percussie, toetsen of een electrische gitaar. Dit pakt schitterend uit, op het gebruik van drums na op een enkel nummer (hij blijkt geen begenadigd drummer te zijn).
Van de Vrugt maakt zeer melancholieke muziek met een folky inslag en, sorry, ik kan nog steeds geen andere referentie bedenken als Neil Young. Zijn warme maar breekbare stem, zelfs zijn aanslag op de gitaar, het gevoel dat zijn muziek oproept, helemaal in de lijn van de Grote Meester zelf. Dit is trouwens absoluut bedoeld als compliment. Van de Vrugt’s liedjes hebben ook een hoog kippenvel-gehalte. Het zijn liedjes met passie en bezieling, de teksten zijn zeer persoonlijke observaties, gevoelens, ervaringen. Af en toe lijken de teksten zo persoonlijk dat je je als luisteraar bijna schaamt dat je meeluistert. Het is knap als je zo’n beklemmend gevoel bij de luisteraar weet op te roepen. Ik denk dat Van de Vrugt deze CD ook vooral voor zichzelf heeft opgenomen en niet voor het publiek. Het is gewoon een erg goede registratie van zijn beste liedjes. Het heeft weinig zin om hoogtepunten te noemen, iedereen zal zijn eigen voorkeur hebben. Mijn persoonlijke favorieten zijn het ietwat psychedelische ‘Something i can’t Deny’ en het slepende ‘Take what i can Get’. Je wordt er niet vrolijk van, zet deze CD niet ’s ochtends vroeg op, want dan wil je nooit meer naar je werk, maar ’s avonds laat kan Martin van de Vrugt je in een hele prettige melancholieke roes brengen.

Recensie cd “I’m a Tree” door The Next Gig

Martin van de Vrugt – I’m a Tree Martin van de Vrugt is wellicht één van Nederlands meest ondergewaardeerde songwriters. Gelukkig is er nu het overzichtswerk ‘I’m a Tree’.
Op dit album heeft Van de Vrugt liedjes die hij voor verschillende albums opnam in de periode 2000 – 2013 nog eens opgepoetst en zo is er een mooi overzicht van het werk van de Deventenaar gecreëerd. Jammer is dat Van de Vrugt er geen overzichtswerk van zijn hele loopbaan van heeft gemaakt. Al vanaf 1980 brengt hij zijn eigen werk op de bühne en op plaat. Dat Van de Vrugt niet is doorgebroken tot het grote publiek, hoewel hij regelmatig toch ook zeker grotere podia weet te vullen, ligt zeker niet aan de kwaliteit van zijn liedjes. Prachtige songs als de opening ‘The Sun Inside our Head’, het schitterende ‘Another Fall’ met schitterende achtergrond zang of ‘The Sun always
Travels’. Het is echter geen top 40 muziek, maar stemmige luisterliedjes die folk en country invloeden hebben. Neil Young noemt Van de Vrugt regelmatig als invloed en dat is hoorbaar, maar hij heeft net wat minder punch dan de Amerikaanse grootheid in zijn zang. Wel een fijne stem om naar te luisteren en fijne en rustige muzikale begeleiding.
Voor de liefhebber van het betere lied en een mooie luisterervaring zal Martin van de Vrugt een ontdekking zijn. ‘Leave a Light On’, ‘Little Light’ en ‘At the Crossroads’ vertellen waarom. Een mooie compilatie voor de kenners, een fijne kennismaking voor hen die Martin van de Vrugt nog niet kenden.

Interviews & Artikelen

Koptelefoonmuziek in Hollywood door Sandra Bos De Stentor-Deventer Dagblad 2-10-04

De Stentor – 21 Oktober 2004 – Deventer

‘Koptelefoonmuziek’, zo noemt hij zijn liedjes zelf het liefst. De Deventer zanger/gitarist Martin van de Vrugt maakt luisterliedjes in het Engels. En die zijn opgemerkt door een platenmaatschappij in Hollywood. Statue Records gaat Van de Vrugts in eigen beheer uitgebrachte cd Know/Feel wereldwijd uitbrengen. ‘Ja, geweldig natuurlijk’, zegt Van de Vrugt. ‘De hoop op een platencontract had ik allang opgegeven.’ Van de Vrugt timmert al jarenlang als zanger en gitarist aan de weg.
Twintig jaar speelde hij met de Deventer band Wild Oat. Die ging anderhalf jaar geleden ter ziele.
Naast zijn werk als solist en in onder meer het bandje Visage richt hij zich als producer op zijn eigen studio. Dat biedt hem de mogelijkheid zijn eigen werk op te nemen. ‘Dat verspreid ik dan via internet’, zegt Van de Vrugt. ‘Mensen kunnen mijn muziek gewoon van mijn website downloaden. Dat vind ik helemaal niet erg, integendeel. In de praktijk blijkt dat mensen toch de cd wel willen hebben. Ik begrijp dan ook niet zo goed waar al die ophef over het betaald downloaden van muziek en auteursrechten voor is. Het valt enorm mee.’

Wereldwijd

Via zijn website heeft platenmaatschappij Statue Records zijn muziek gevonden. ‘Het is een kleine, maar gerenommeerde maatschappij’, zegt Van de Vrugt. Ruim twintig jaar brengt Statue Records uit van artiesten wereldwijd. De maatschappij doet ook aan internet-distributie, maar dat blijft Van de Vrugt zelf doen. ‘Daar hebben we goede afspraken over gemaakt’, zegt Van de Vrugt. ‘Dat loopt gewoon lekker via mijn eigen website. In eerste instantie maken ze van mijn cd een oplage voor de Verenigde Staten. Ze verzorgen publiciteit en ze sturen mijn cd naar radiostations. En dan hopen we op airplay, natuurlijk. ‘Know/Feel is een cd met liedjes die de luisteraar meenemen naar de zachte country en bluegrass, met uitstapjes naar het Ierse. De teksten gaan over het spanningsveld tussen gevoel en verstand. ‘Ik ben een gevoelsmens’, zegt Van de Vrugt. ‘Soms gebeuren er dingen waar je de hand niet in hebt. Over die processen en die strijd in je leven gaat het.’
Voor de cd werkte hij samen met zangeres Mischa Lelieveld, die kortgeleden haar debuut-cd ‘Emerge from the surface’ uitbracht in de studio van Van de Vrugt. ‘Als producer wil ik de muziek laten klinken alsof het bij je in de huiskamer wordt gespeeld’, zegt Van de Vrugt. ‘Zonder opsmuk, zonder effectbejag. Die eerlijke muziek zie ik steeds meer aanslaan. De unplugged- beweging is daarmee begonnen, als tegenhanger van de electro- en hiphopmuziek. Mijn muziek valt in het genre Americana. De hele Amerikaanse muziekgeschiedenis ligt daarin, van Ierse folk tot jazz.’

Die huiskamergedachte heeft Van de Vrugt wel eens in de praktijk gebracht, vertelt hij. ‘Het is moeilijk om met name dertigers uit hun stoel naar de concertzaal te krijgen. Steeds vaker worden er daarom huiskamerconcerten verzorgt. Dan speel je onversterkt en je zit bovenop je publiek. Mensen luisteren dan ook echt. In een café is dat anders. Daar ben je meer muzikaal behang.’
Als de cd in de Verenigde Staten aanslaat, is Nederland natuurlijk te klein. ‘Ik zal hier nooit weggaan’, lacht Van de Vrugt. ‘Als het komt tot concerten dan ga ik er zeker heen. Maar ik voel me verbonden genoeg met Deventer om hier niet meer weg te willen.’

Wereld wacht op Martin. Deventer Post 6-10-04

Zijn muziek doet denken aan folk- en country grootheden als Ryan Adams, Bob Dylan, Willy Nelson, The Jayhawks en Mike Scott. Met zijn dromerige stem weet singer/songwriter Martin van de Vrugt de luisteraar mee te nemen op een reis die voert van het idyllische Ierse Dublin tot het ruige Amerikaanse Nashville. De muziek van de Deventernaar, die inmiddels drie albums op zijn eigen label heeft uitgebracht, is nu ook ontdekt in het grote Amerika. Platenmaatschappij Statue Records wil zijn muziek in het voor muzikanten beloofde land uit gaan brengen. “Ja, een droom lijkt uit te komen”, zegt Martin trots.
Martin weet met zijn heldere, karaktervolle stem en bijna poëtische gitaargeluid, al jaren muziekliefhebbers in Nederland te ontroeren. Vaak droomde de Deventernaar van een carriere over de landsgrenzen. “Ik had de hoop de laatste jaren echter laten varen”, zegt hij. “Het is gewoon erg moeilijk voor een individuele artiest om door te breken. Met mijn voormalige band Wild Oat leek het even te lukken. We wisten bijna een platencontract te bemachtigen. Eigenlijk hoefden we alleen nog maar het contract te ondertekenen. Maar de platenmaatschappij ging tot onze grote spijt failliet.
Dat was een enorme klap en betekende min of meer het einde van onze band. Daarom ben ik nog steeds wat huiverig. Al ziet het er allemaal heel goed uit.”
Statue Records kwam Martin op het spoor via internet. De platenbazen luisterden naar zijn muziek en waren al snel verkocht. “Ze vertelden mij dat ze mijn muziek wereldwijd willen gaan uitbrengen. Ik werd er even stil van. Ik had er echt niet meer op gerekend. Het contract is inmiddels ondertekend. Maar ik loop nog niet te hard van stapel. Ik reken verder helemaal nergens op, alles wat ik meer ga verkopen is pure winst. Verder hoop ik dat de platenmaatschappij mij beter kan promoten zodat ik een publiciteitsstoot krijg.”
Volgens Martin is het krijgen van meer publiciteit namelijk het belangrijkste. “Ik verkoop momenteel al redelijk veel platen”, aldus de singer/songwriter. “Dat gaat via internet en daar ben ik zeer tevreden over. Alleen levert het verrekte weinig optredens op. De markt hier in het oosten wordt gewoon verpest door coverbandjes. Voor mij is er gewoon bijna geen ruimte. Kroegbazen en zaalhouders gaat het alleen maar om bier te verkopen, de muziek is slechts bijzaak. Ik hoop dat mensen eens de ogen gaan openen. Wellicht dat mijn contract bij Statue hier een steentje aan kan bijdragen.” Want voor Martin blijft optreden het mooiste wat er is. “Mensen raken, daar doe ik het allemaal voor. Mijn optredens zijn ook meestal een groot succes. Ik weet mensen te raken, zelfs wel eens tot huilend aan toe.” Stilletjes hoopt de inmiddels veertigjarige Martin dat zijn muziek ooit over de hele wereld te horen is. Met zijn derde album lijkt deze droom in ieder geval een stap dichterbij gekomen

Voor Wild Oat is de koek nu wel op door Sandra Bos (De Stentor- Deventer Dagblad 8-5-03)

Na twintig jaar gaat er een punt achter het bestaan van de Deventer band Wild Oat. Een beslissing die zonder al te veel problemen viel. ‘Nu kunnen we nog als vrienden uit elkaar gaan‘, aldus de vijf bandleden. ‘De klad kwam er een beetje in, het samenspelen liep niet meer lekker, we werden een beetje kriegel van elkaar, kortom, de koek was op‘, zo verklaart zanger/gitarist Martin van de Vrugt het besluit om te stoppen. Hij heeft de band opgericht en schreef alle nummers. Veel luisterliedjes met een beetje Iers karakter. Hoewel hij zelf nagenoeg geen noot kan lezen. ‘Dat was wel spannend toen we in de jaren negentig optraden met het Deventer Jeugdorkest‘, blikt hij terug. ‘Die lezen alleen maar bladmuziek. Wij spelen op ons gehoor.‘

In twintig jaar tijd is het de band aardig voor de wind gegaan. Dat dicht Van de Vrugt toe aan de optredens op Plug Plantsoen Pop. ‘Maar we hebben ook enorm kunnen meeliften op de unplugged-hausse in de jaren negentig‘, meent hij.

Toch is er, afgezien van de deelname aan de cd ‘Andere Koek‘ van het Deventer Popkollektief, nooit een cd bij een platenmaatschappij verschenen. ‘Daar hikten we wel steeds tegenaan‘, vertelt zangeres/toetseniste Mady Sabas. ‘We zijn wel heel ver gekomen bij een platenmaatschappij, maar die ging plotseling failliet.‘ Ook het Duo Höllenboer toonde interesse. ‘Maar we bleven maar wachten. Nee, het busje kwam niet. Jammer. Je haalt toch heel veel hoop uit dat soort contacten.‘
Cd‘s die er zijn, zijn in eigen beheer uitgegeven. Van de Vrugt heeft zijn eigen studio. In een wat grijzer verleden werd er driftig op cassettebandjes opgenomen. ‘Ik ben blij dat we een schat aan opnames hebben op tape‘, zegt Van de Vrugt. ‘Die kunnen we nu makkelijk digitaliseren. Vroeger namen we wel dingen thuis op. Op zolder, in de woonkamer van de flat. Soms hoor je de kanaries op de achtergrond meefluiten.‘

De bandleden die tezamen de laatste formatie van Wild Oat vormden, blikken tevreden terug. Van de Vrugt laat oude foto‘s zien, waarop hij zelf bijna stereotiep, met lang haar en een baard staat. Halverwege de jaren negentig ontstond met de komst van Mady Sabas, bassist Nino Carpagnano en drummer Sja‘ko Visser de huidige formatie. ‘Dat was wel wennen, een drummer erbij‘, meent Sabas. ‘We moesten wennen aan het ritme.‘

Het stoppen met de band betekent niet dat de bandleden stoppen met de muziek. Van de Vrugt blijft actief als producer bij onder meer de band Visage en met het project Are you sure? Gitarist Dion Hemme zoekt het richting pop/rock en met Nino Carpagnano en Sja‘ko Visser is hij bovendien een hiphop-project begonnen. Visser speelt bovendien bij de band The Vacuum Cleaners. Mady Sabas: ‘Ik ga de piano schoonhouden. Mijn zoontje mag er graag op spelen. Voorlopig ben ik meer met hem bezig.‘

Wild Oat liet het afscheid niet voorbijgaan aan de trouwe fans. Ze konden zaterdag 10 mei 2003 genieten van een -besloten- afscheidsconcert in Theater Bouwkunde.