Maart 2019

Het duurt altijd even voor het op gang komt maar er zijn weer een paar mooie recensies van het “Lost and Found” album van Orit…

Rootstime.be (Dani Heyvaert, maart 2019)

Wie deze Canadese vrouw al even volgt, weet dat Orit Shimoni, vroeger een beetje bekend als “Little Birdie”, geen alledaagse vrouw is: ze leeft altijd onderweg en blijft eventjes waar mensen haar een bed aanbieden. In haar thuisland reist ze -per trein, dat spreekt oor zich- het hele land door om mensen te ontmoeten en inspiratie op te doen en om haar liedjes voor de mensen te zingen. Zo iemand noemen we “een troubadour” en dat is naar mijn gevoel de beste omschrijving voor een zangeres, die ik in de loop der jaren heel erg ben gaan volgen en appreciëren.

Dat kan makkelijk, al was het maar omdat Orit ook geregeld naar Duitsland en naar de Lage Landen overkomt om er te concerteren en het is tijdens zo’n tournee vorig jaar, dat ze in Deventer bij Martin van de Vrugt terecht kwam, een mens van dezelfde soort als Orit, die haar bed, bad en brood aanbood én die een thuisstudio heeft, waarin Orit en hij drie dagen lang aan de slag gingen et een dozijn liedjes, dat Orit klaar had. Dat liep allemaal een pak minder vlot dan verhoopt: aan het eind van dag één kwamen beide muzikanten, onafhankelijk van elkaar tot de conclusie dat wat ze opgenomen hadden eigenlijk nergens naar leek: de gitaren leken wel tegen elkaar op te boksen en Orit speelde met het idee het hele plan op te doeken. Dat ze ziek en oververmoeid was van het vele reizen en spelen, zal daarbij allicht meegespeeld hebben, maar, zoals zo vaak, bracht een nachtje goed slapen heel andere inzichten: bij de koffie de volgende ochtend spraken de twee af dat ze elkaar meer ruimte zouden laten en dat ze niet mordicus elk gaatje zouden dichtfietsen. Die aanpak werkte wel en tegen het eind van die opnamedag hadden beiden het gevoel dat ze “hun” toon gevonden hadden: ze speelden nu echt “samen” en daar kwam een soort energie uit voort, die zodanig positief was voor de creativiteit, dat de ene na de andere song als vanzelf in zijn passende plooi bleek te vallen. Een paar liedjes werden geschrapt, Orit schreef er ’s avonds voor het slapengaan nog een paar (“Smarter than Me” en “Where to Begin”) nieuwe en op dag drie vielen alle puzzelstukjes samen. Die puzzelstukjes, dat zijn in dit geval dertien songs, die samen afklokken op een ietsje meer dan een uur, waarin Orit uitzingt hoe het is om voltijds rondreizende zangeres te zijn. Dat zijn vaak momenten van grote eenzaamheid, van existentiële twijfel en van allerlei twijfels en dips, maar net zo goed word je ergens bijzonder welkom geheten, heb je goeie gesprekken, krijg je lekker eten en gooien mensen zelfs hun hart voor jou open.

Dat allemaal te kunnen opmerken en in songs vertalen, dat is precies wat van Orit Shimoni zo’n bijzondere artieste maakt. Haar heerlijke, soulvolle stem kennen we al lang, maar de evolutie, die ze heeft doorgemaakt als observator en tekstschrijfster, die vind ik toch wel behoorlijk indrukwekkend. De liedjes van Orit lijken simpel, tot je probeert ze mee te zingen…: je komt namelijk niet in de buurt als het op “beleving” aankomt en dus is dit een heuse luisterplaat geworden. Behoorlijk kaal opgenomen, maar door Martin wel van net voldoende fiorituurtjes voorzien om de monotonie geen kans te geven. In “Jerusalem”, bij voorbeeld klinkt de stem breekbaar en krachtig tegelijk en spreekt de zangeres uit wat nauwelijks door woorden te beschrijven is, dat gevoel van terug naar de lang vervlogen jeugd te willen, waarbij je terugkijkt op het leven dat je tot nu toe geleid hebt en dat niet helemaal gebracht heeft wat je ervan verwacht had. Of neem “Song for Townes”: hoeveel liedjes ook al aan hem opgedragen zijn, niemand -en ik herhaal NIEMAND- kwam ooit zo dicht bij het niveau van de onaards straffe songschrijver, die Townes was als deze vrouw. Waarbij ik gemakshalve even David Olney over het hoofd zie, maar dit terzijde. Nee, wat ik wil zeggen is, dat Orit het vermogen bezit om, zoals Townes dat kon, beelden naast elkaar te zetten, die op het eerste gezicht lijken te vloeken, maar die na enige tijd zodanig complementair blijken te zijn, dat ze het perfecte plaatje vormen. Beide muzikanten spelen niet alleen gewone gitaar, maar ook banjo, accordeon, pedal- en lapsteel worden uit de kist gehaald en kleuren bij voorbeeld “It Took a Long Time” tot het prachtige post-liefdesliedje dat het geworden is.

Of mijn persoonlijke favoriet, het afsluitende “Truth is a hard line”, waarin de schitterende tekst vernuftig onderlijnd wordt door de tweede stem en de jankende gitaarklank van Martin…zeven minuten kippenvel, die mij telkens weer doen denken aan wat Crazy Horse en Danny Whitten destijds bij veroorzaakten met hun “I don’t wanna talk about it”. Ik hoop dat u stilaan vat waar ik heen wil: Orit Shimoni heeft, nog maar eens, een prachtplaat gemaakt en het wordt hoogtijd dat ook U deze vrouw en haar liedjes ontdekt. Dat kan binnenkort, want dan leidt haar “never ending tour” haar weer onze richting uit. Vanaf eind maart vooral in Duitsland, maar begin mei ook in Nederland en voorwaar ook België te zien. En niet te missen, al is deze plaat een prima vervangmiddel om de maanden die ons daar nog van scheiden, te overbruggen.

Cashbox Magazine (Canada)

Submitted by Don Graham 02/08/2019 – 02:06

The great thing about following the career of an artist for a long time is watching said artist evolve and grow. Such is the case with singer/songwriter Orit Shimoni, a true troubadour in every sense of the word. I have watched her grow musically and have had the pleasure of reviewing and enjoying her albums through the years. Her latest effort Lost On the Road to Nowhere, a 13 song collection, is in my humble opinion her best to date. Orit is a modern-day gypsy, really not having a fixed address, but with homes all over the world, literally. Orit was born Isreal, lived in Montreal and recorded this last CD in the home studio of Martin van de Vrugt in the Netherlands. The work was produced by the multitalented de Vrugt who lent his skills on guitar, lap and pedal steel, banjo and percussion to the tracks and blended in perfectly with Orit’s guitar and allowed the songs and the sincere and gripping vocals be the stars.
There are many standout tracks on this album as Orit digs deep into her soul and allows us to see her heart,  exemplified in The Kind of Love, “ I want someone who’ll cover for me” and It Took a Long Time. Her Israeli roots in Jerusalem” When life was simple like water” and Smarter Than Me, drawing a comparison to herself and someone she sees as fitting into a mold. The title may sound self -deprecating but I’m pretty sure she wouldn’t want it any other way. Song For Townes was written in Eindhoven in a bedroom where singer/songwriter Townes Van Zandt had once slept. Bound is another favourite, it’s folky content, melody and vocal takes me back to the early folk days. When You Are a Wanderer speaks to the hazards of being a free spirit and having someone fall in love with you, I know “ you want  to give me everything but all I need is space.”
So if you haven’t done so yet, get yourself a copy of this CD and get yourself “lost on the road to nowhere.”

The Littlest Voice Magazine
Get soothed by the soulful sounds of Orit Shimoni
By Samantha Stevens
February 22, 2019

Orit Shimoni‘s ninth album, Lost and Found on the Road to Nowhere, is the perfect soundtrack to wherever your wanderings may take you.
Also know as Little Birdie, Shimoni was an academic and teacher before hitting the road full time as a musician. This amazing Israeli/Canadian songstress has been compared to Leonard Cohen, Bonnie Raitt, Nora Jones, and KD Lang. But that’s not to say that she fits neatly into any kind of musical genre box; Shimoni is a unique force all her own.

Her latest album is the perfect tonic in turbulent times. Full of simple acoustic melodies and soulful vocals, Shimoni has created an album that is perfectly at home whether you’re on the road, at a campfire with friends, or curled up at home in your favourite spot with a warm cup of tea. There is just something settling about her vocals that bring you back to moment.
Each track has something to offer, some little tidbit that makes them all distinct from each other. For instance, “Jerusalem” is full of intense emotion with its slow and soft rhythm and Shimoni’s elegant singing. But for all of its softness there is also a power behind it, a sense of longing for a time and place far in the past.

On the other hand, “Song for Townes” is robust with the backup vocals and banjo accompaniment. It brings to my mind coastal towns, chance meetings, and life as a traveller. There is a warmth to the song, even though it has an eerie forlornness to it, like a thick fog rolling over a sunlit road.

Folkradio Album review by Paul Kerr
Orit Shimoni – Lost and Found on the Road to Nowhere

Orit Shimoni is a wandering spirit, a restless traveller who carries her songs and guitar across the Americas and Europe, riding the rails or a Greyhound bus and happy to lay her head down wherever she finds herself, even if it’s only on the couch of a promoter or a fan. Hailing from Canada but unafraid to embrace her Hebrew roots Shimoni first came to prominence as one half of Little Birdie, with her voice compared by some to that of Margo Timmons or Neko Case. Since then she has recorded several solo albums which in themselves reveal her restlessness as she has recorded at home and in Berlin along with other locations.

Lost and Found on the Road to Nowhere nods to her nomadic life in several ways. Many of the songs reflect her life on the road and it was recorded in the home studio of Martin van de Vrught in the Netherlands where Shimoni stayed for several days. Produced by de Vrught (who plays guitar, lap and pedal steel, banjo and percussion) the album is both stark and expressive with de Vrught’s contributions almost spectral allowing Shimoni’s wonderful voice full rein to shine. At times the duo approach the dreamlike soundscapes of Mazzy Star with atmospheric and ambient guitar effects willowing throughout the songs although Shimoni is perfectly capable of delivering a straightforward singer songwriter narrative as on the impressive She’s Smarter Than Me on which Shimoni plays the accordion offering the song a fine continental feel, the song inspired,  Shimoni, says by de Vrught’s wife. As she reels off superior songs such as When You Are a Wanderer and So Lucky one is reminded of what a fine writer and singer she is with the latter an excellent low-key thank you letter to her fans and friends. She really approaches a zenith in the gospel-tinged Bound which has de Vrught and Shimoni cloaking the song in a delicious rootsy mix with skeletal banjo and lonesome harmonica, a song just waiting for a southern gothic TV series to pick up on.

Finding inspiration on the road Shimoni offers us her Song For Townes, written in a bedroom in Eindhoven in which Van Zandt slept and which has been preserved as such by the owners while Hallelujah was written when she discovered an old purse she had left on her last sleepover which had the makings of one roll up cigarette within it. Aside from her songs of wanderlust Shimoni sings of Jerusalem, a city to which she is bound from childhood but the relationship is now more complicated by the current situation there. Drifting meanwhile is an almost biblical search for some sense of all that goes on and recalls Shimoni’s compatriot, Leonard Cohen. The album closes with what is almost a manifesto of sorts as Shimoni explains that her sad songs are rooted both within her and within the sorry state of the world as she sings, “Truth is ugly, I’m well aware and I’m stuck here and forced to stare… I know people would rather dance to some up-tempo song of romance.” By the end, one is convinced that Shimoni is an excellent teller of tales who should be more widely recognised as she roves around baring her heart.